De prædicatione ad universum mundum

Missio fratrum Prædicatorum in servilium Ecclesiæ ut nomen evangelizent Iesu Christi gentibus est munus totius Ordinis. Hæc autem diversis modis exercetur iuxta diversas condiciones sive Ecclesiæ sive populorum, cœtuum et hominum ad quos dirigitur. Semper autem fiat secundum principia fundamentalia ministerii verbi et modo cum charismate Ordinis consonanti. Activitas missionalis ad hoc tendere debet ut missionarius, suæ vitæ et prædicationis evangelico testimonio, præsentem faciat Christi Evangelii trahentem virtutem, tamquam veram salutis propositionem, et sic in hominum liberatione et reconciliatione cooperando populum Dei congreget. Suam activitatem missionarius ordinet in ædificationem Ecclesiæ, in populis vel cœtibus in quibus nondum radicata est, et etiam ad suscitandam fidem et vitam christianam in regionibus ubi Ecclesia regressionem subiit, ita ut semper se consideret in servitio Ecclesiæ localis.

Fratres magnopere attendant ad problemata religiosa et humana pauperum atque operariorum, et specialiter eorum qui a fide longe sunt. Provinciæ illas formas vitæ ac prædicationis quærant et statuant, per quas apostolatus inter illos necessitatibus obiectivis aptius respondeat.

Inter mutationes ipsam vitam christianam afficientes, præsertim ex progressu scientiarum, artium vel culturæ, fratres maxime conentur discernere valores qui vias ad vividiorem Dei sensum præbent et adlaborare ad solvendas quæstiones quas in mente hominum hæc evolutio excitat, ita ut prædicatio Evangelii puriorem ac maturiorem adhæsionem fidei suscitet.

Fratres semper promptos se exhibeant ad colloquia et ad omnes opportunitates veri dialogi, sive instituendi sive prosequendi, cum asseclis aliarum religionum et cum non-credentibus. Meminerint tamen præparationem specialem circa problemata exinde insurgentia omnino necessariam esse.

Superiores de erectione conventuum in missionibus potius curent quam de territoriis retinendis ut fratres maxima cum libertate iuxta charisma Ordinis proprium, ministerio verbi incumbere possint.

Cura missionum ad totum Ordinem pertinet et ideo singuli fratres modo quo possunt missiones adiuvent. Magistri Ordinis est in collaboratione cum provinciis quarum interest adiumentum præbere ita ut fratres unius vel plurium provinciarum in localium ecclesiarum servitium mittantur. Activitas missionalis nostra regitur: iure communi, necnon peculiaribus Sanctæ Sedis decretis; constitutionibus et statutis particularibus a provinciis elaboratis.

Ad munera missionalia efficacius et plenius adimplenda, foveatur collaboratio fratrum inter provincias in eisdem regionibus laborantes. Fiat etiam collaboratio omnium provinciarum in tota activitate missionali Ordinis, ita ut priores provinciales libenter præsentent fratres idoneos ad opus commune prosequendum. In negotiis missionum expediendis magister Ordinis adiuvatur a socio pro apostolatu in Ordine.

Ad opus missionale destinentur qui prius signa vocationis missionariæ dederint et bene parati sint ad illud exsequendum. Formatio specialis missionariis, tam clericis quam cooperatoribus, detur in aliquo conventu missionum vel aliquo instituto specializato, in quibus linguam vernaculam, mores, historiam, culturam et pastoralem missionariam populi addiscant.

Memores sint missionarii nostri finem missionum dirigi ad communitates fidelium efformandas, ut quantocius suis necessitatibus per seipsas providere queant. Curent proinde ut ecclesia particularis instructa copia localium sacerdotum, religiosorum et laicorum, iis ministeriis et institutis ditetur quæ ad vitam christianam sub episcopo proprio ducendam et dilatandam necessaria sunt.

Quia vita religiosa præclarum signum regni cælestis est et per intimiorem consecrationem Deo in Ecclesia factam lucide quoque manifestat et significat intimam vocationis christianæ naturam, inde a periodo plantationis Ecclesiæ missionarii nostri vitam religiosam sub formis indigenis sedulo promoveant.

Missionarii nostri, quantum possibile sit, vitam regularem instituant, studeantque in perfecta communitate vivere. Ad hoc obtinendum quamprimum erigatur conventus in quo vita dominicana exprimatur iuxta exigentias, ingenium atque indolem peculiarem populi evangelizati, ut revera appareat indigena et non extranea in patria sua. Traditiones asceticæ et contemplativæ, quarum semina iam ante Evangelii prædicationem nonnumquam antiquis culturis a Deo indita sunt, quæ congruant vitæ dominicanæ, assumantur. Quantocius fieri possit vocationes dominicanæ promoveantur, ut plantatio Ordinis stabilis fiat et provincia autochtona erigi ac vivere queat.

Provincia in territorio missionum erecta spiritum missionarium manifestet, ita ut non solum concives participes efficiat nuntii Evangelii sed et aliis gentibus illud prædicare satagat.

Centra investigationis constituantur in quibus patrimonium religiosum et socio-culturale populorum apprime cognoscatur, et quæ compatibilia sint in unitatem catholicam recapitulentur. Hæc centra uti valde conformia cum peculiari apostolatu Ordinis maxime promoveantur cum adsistentia diversarum provinciarum.

Speciali cura fratres promoveant puerorum et adolescentium educationem, cum hæc apud nationes progredientes maxime conferat ad elevandam dignitatem humanam et ad condiciones humaniores præparandas.

Ad unitatem promovendam inter universos christianos curent fratres spiritum œcumenicum inter catholicos fovere ac verum et sincerum dialogum cum non catholicis inire, ita ut, scandalum divisionis vitetur, atque cooperationem in re tum sociali et technica tum culturali et religiosa instituant.