De conventibus

Iure nostro nomine conventus intellegitur communitas quæ habet ad minus sex fratres assignatos ibique habitualiter degentes, quorum quinque voce activa gaudent et saltem quattuor sunt presbyteri. Communitas vero quæ istas condiciones non habet dicitur domus. Quæ dicuntur de conventibus valent etiam pro domibus nisi aliud expresse caveatur.

Ad conventum erigendum vel supprimendum, servatis a iure servandis (cf. CIC 609–612, 616), requiritur: petitio a capitulo provinciali facta, expositis rationibus; adprobatio magistri Ordinis; decretum a magistro Ordinis in scriptis datum ad validitatem. Quando agitur de translatione vel reassumptione conventus in eadem civitate, sufficit decisio prioris provincialis de consensu sui consilii. Non licet uni provinciæ erigere conventum intra limites alterius, nisi de consensu magistri Ordinis et consilii provinciæ in qua fundatio fieri intenditur.

Quando domus habet condiciones iure nostro pro conventu proprie dicto requisitas, prior provincialis, audito capitulo communitatis et si consilium provinciæ adprobet, per proprium decretum domum illam in conventum instituat et fratres priorem eligant.

Quando nova communitas immediate in conventum proprie dictum erigitur, prior provincialis priorem instituat ad normam n. 373, 1°.

Nullus conventus reduci potest ad condicionem simplicis domus nisi a capitulo provinciali.