non fiat nisi de re secundum leges nostras ex se vel ex adiunctis gravi, prudenti consideratione et sufficienti inquisitione præhabitis, atque nonnisi in casu veræ necessitatis;
fiat semper in scriptis, ad tempus determinatum et accurate definiatur quid faciendum aut quid omittendum sit;
exprimatur debita formula, videlicet: præcipimus (aut prohibemus) in virtute obœdientiæ.
si non sit datum in scriptis, aut si omittatur debita formula de qua in n. 294;
si superior localis imponat præceptum toti communitati sine prævio consensu prioris provincialis vel, in casu urgentis necessitatis, consilii conventus; vel si prior provincialis illud imponat pro tota provincia absque consensu sui consilii.