Fratres ut præcones Evangelii Christi, magnæ responsabilitatis pro unitate populi Dei conscii, curent spiritum œcumenicum inter catholicos fovere ut opus reconciliationis semper maius incrementum accipiat. Investigationes theologicæ circa quæstiones œcumenicas locum eminentem obtineant, et fratres debita præparatione scientifica formati in sincera collaboratione cum aliis theologis specializatis et institutis opus œcumenicum promoveant.

Curent superiores ut conventus cui concredita vel unita sit parœcia habeat condiciones necessarias et sufficientem numerum fratrum ad ministerium parœciale cum vita conventuali rite componendum. In qualibet provincia numerus parœciarum ita moderari oportet ut sufficiens copia fratrum maneat, qui et aliis ministeriis verbi Dei liberius ac plenius vacare possint. Superior competens pro acceptanda parœcia est prior provincialis de consensu sui consilii, nisi capitulum provinciale determinaverit hanc facultatem reservatam esse capitulo provinciali, aut consilio vicariatus cum adprobatione consilii provinciæ.

Cum apostolatus Ordinis pluribus in regionibus efficaciter exerceatur in parœciis, fratres quibus hæc cura committitur, omni sollicitudine muneri huiusmodi præcipue per ministerium verbi, incumbant.

Ecclesiæ nostræ sint centra prædicationis, vitæ liturgicæ, communitatis christianæ et irradiationis apostolatus.

Fratres peculiarem adsistentiam spiritualem et doctrinalem præstent presbyteris et religiosis atque aliis quibus committitur cura educandi populum in fide.

Ad unitatem promovendam inter universos christianos curent fratres spiritum œcumenicum inter catholicos fovere ac verum et sincerum dialogum cum non catholicis inire, ita ut, scandalum divisionis vitetur, atque cooperationem in re tum sociali et technica tum culturali et religiosa instituant.

Speciali cura fratres promoveant puerorum et adolescentium educationem, cum hæc apud nationes progredientes maxime conferat ad elevandam dignitatem humanam et ad condiciones humaniores præparandas.

Centra investigationis constituantur in quibus patrimonium religiosum et socio-culturale populorum apprime cognoscatur, et quæ compatibilia sint in unitatem catholicam recapitulentur. Hæc centra uti valde conformia cum peculiari apostolatu Ordinis maxime promoveantur cum adsistentia diversarum provinciarum.

Provincia in territorio missionum erecta spiritum missionarium manifestet, ita ut non solum concives participes efficiat nuntii Evangelii sed et aliis gentibus illud prædicare satagat.

Missionarii nostri, quantum possibile sit, vitam regularem instituant, studeantque in perfecta communitate vivere. Ad hoc obtinendum quamprimum erigatur conventus in quo vita dominicana exprimatur iuxta exigentias, ingenium atque indolem peculiarem populi evangelizati, ut revera appareat indigena et non extranea in patria sua. Traditiones asceticæ et contemplativæ, quarum semina iam ante Evangelii prædicationem nonnumquam antiquis culturis a Deo indita sunt, quæ congruant vitæ dominicanæ, assumantur. Quantocius fieri possit vocationes dominicanæ promoveantur, ut plantatio Ordinis stabilis fiat et provincia autochtona erigi ac vivere queat.