Omnes fratres ad Missam conventualem et liturgiam horarum in choro celebrandam tenentur; singuli autem communis obligationis conscientiam habeant. 

Qui vero celebrationi communi interesse non valent, dicant in privato officium divinum si sunt sollemniter professi. Dicant saltem laudes et vesperas, si sunt simpliciter professi.

1. Cursus Horarum in qualibet communitate ita disponatur ut per illarum celebrationem varia diei tempora revera sanctificentur, ratione habita condicionum vitæ apostolicæ.
2. Laudes ut preces matutinæ et vesperæ ut preces vespertinæ, duplex cardo officii quotidiani, horæ præcipuæ habendæ sunt et ita celebrandæ.

1. In communitatibus nostris quotidie in choro Missa conventualis et officium divinum celebrari debent.
2. Ubi ex legitimo impedimento, quod si habituale sit a priore provinciali cum suo consilio agnosci debet, Missæ conventualis et totius officii celebratio communis haberi nequit, saltem laudes et vesperæ celebrentur.
3. Quando iusta de causa officium divinum in choro celebrari nequit, alio in loco sacro persolvatur.

1. The celebration of the conventual Mass ought to be the centre of the community liturgy. The memorial of the Lord’s death and resurrection is the bond of brotherly love, and the principal source of apostolic vigour.
2. For this reason it is preferable that the conventual Mass be concelebrated because in it the unity of the sacerdotal ministry and of the community is more clearly signified.
3. The daily celebration of the eucharistic sacrifice is recommended for all priests because even in the absence of the faithful it is an act of Christ and of the Church.
4. Those who are not priests should participate in Mass daily.

Ipsa voluntate s. Dominici, sollemnis et communis liturgiæ celebratio inter præcipua munera vocationis nostræ habenda est. In liturgia, maxime in Eucharistia, præsens operatur mysterium salutis, quod fratres in ea participant et contemplantur atque in prædicatione hominibus adnuntiant ut per sacramenta fidei Christo incorporentur. 

In ea, una cum Christo, fratres Deum glorificant pro æterno proposito voluntatis eius ac mirabili dispensatione gratiæ, et Patrem misericordiarum interpellant pro universa Ecclesia necnon pro necessitatibus ac salute totius mundi. Ideoque liturgiæ celebratio centrum est et cor totius vitæ nostræ, cuius unitas præsertim in ipsa radicatur.

1. Consecratione religiosa atque apostolica vocatione fratres præ ceteris fidelibus urgentur ut seipsos abnegent, crucem suam tollant et mortificationem Iesu in corpore et animo circumferant, et ita resurrectionis gloriam sibi et aliis hominibus mereantur.
2. Ad imitationem s. Dominici “qui dum in carne viveret spiritu ambulabat, desideria carnis non solum non perficiens sed extinguens”,1 fratres pænitentiæ virtutem præsertim exerceant omnia fideliter adimplendo quæ ad vitam nostram pertinent.