1. Assignatio est adscriptio fratris alicui provinciæ vel conventui determinato, cum omnibus iuribus et obligationibus nisi aliud suis in locis expresse caveatur. 
2. Assignatio vel est directa seu simpliciter facta, vel indirecta seu facta ratione officii vel studiorum. 
3. Assignatio vero ratione studiorum extra propriam provinciam, ad habendam vocem in electionibus non sufficit. Alia iura et obligationes fratris ratione studiorum assignati determinat prior provincialis provinciæ assignationis prævio consensu prioris provincialis provinciæ affiliationis, salvo n. 208. 
4. Assignatio ratione officii unice valet pro superioribus, illa autem ratione studiorum tantummodo pro studentibus extra provinciam. 
5. Quilibet frater iam inde a prima professione indiget assignatione directa determinato conventui, quæ est per se sine limitatione temporis. Assignatio indirecta durat solo tempore officii. Durationem assignationis indirectæ ratione studiorum determinat prior provincialis provinciæ assignationis de consensu prioris provincialis provinciæ affiliationis. Vigente assignatione indirecta, prævia assignatio directa inactiva manet; transacto tempore assignationis indirectæ reviviscit assignatio directa seu simpliciter facta.

1. Ad conventum erigendum vel supprimendum, servatis a iure servandis (cf. CIC 609–612, 616), requiritur:
   1. petitio a capitulo provinciali facta, expositis rationibus;
   2. adprobatio magistri Ordinis;
   3. decretum a magistro Ordinis in scriptis datum ad validitatem.
2. Quando agitur de translatione vel reassumptione conventus in eadem civitate, sufficit decisio prioris provincialis de consensu sui consilii.
3. Non licet uni provinciæ erigere conventum intra limites alterius, nisi de consensu magistri Ordinis et consilii provinciæ in qua fundatio fieri intenditur.

1. Iure nostro nomine conventus intellegitur communitas quæ habet ad minus sex fratres assignatos ibique habitualiter degentes, quorum quinque voce activa gaudent et saltem quattuor sunt presbyteri. Communitas vero quæ istas condiciones non habet dicitur domus.
2. Quæ dicuntur de conventibus valent etiam pro domibus nisi aliud expresse caveatur.

1. Si aliqua provincia per triennium non habuerit tres conventus aut triginta quinque vocales, in ipsa provincia assignatos et ibi habitualiter degentes, magister Ordinis audito suo consilio illam declaret haud amplius gaudere iure participandi capitulis generalibus ut provincia et illam reducat ad vice-provinciam vel ad vicariatum generalem, ad normam n. 257 nisi capitulum generale iam convocatum fuerit.
2. Quando provincia ad conditionem vice-provinciæ reducta, prout in § I, per triennium iterum habuerit condiciones requisitas, magister Ordinis debet illam declarare omnibus suis iuribus gaudere. 
3. In regionibus ubi propter circumstantias adversas capitulum provinciale nequeat celebrari, magister Ordinis de consensu consilii sui poterit providere de modo quo, æquitate servata, provincia repræsentetur in capitulo generali.

I.

1. Magister Ordinis, de consensu sui consilii, erigere potest vice-provinciam, quæ saltem habeat in territorio ei assignato duos conventus proprie dictos et viginti quinque vocales; insuper possit ex propriis mediis providere ut habeat condiciones ad novam provinciam instaurandam stabilitas.
2. Vice-provinciæ præest ut superior maior prior vice-provincialis, a capitulo vice-provinciæ electus. Vice-provincia obligationes et iura provinciæ habet.

II. in territorio ubi non existit provincia vel viceprovincia propter exigentias locales vel fundatam spem plantandi Ordinem modo permanenti, magister Ordinis, auditis prius fratribus vicariatui assignandis, de consensu sui consilii, et audito consilio provinciae cuius interest, erigere potest cum territorio determinato, vicariatum generalem qui regatur statutis ab ipso confectis et a magistro Ordinis cum suo consilio adprobatis. 
In hoc casu, vicarius generalis prima vice a magistro Ordinis instituitur ad quadriennium, auditis fratribus vicariatus. 
Relationes inter hunc vicariatum generalem et alios vicariatus forsitan ibi existentes, secundum n. 395 determinandae sunt.

Cuilibet provinciæ competit ius: 

1. adscribendi sibi ut filios eos qui novitiatum pro ea incipiunt;
2. apte procurandi institutionem fratrum, et – dummodo adsint condiciones requisitæ – habendi novitiatum et centrum studiorum institutionalium proprium;
3. celebrandi capitulum provinciale;
4. participandi capitulis generalibus.

1. Provincia constat ex tribus saltem conventibus quorum duo ad minus habeant decem octo vocales. Insuper, omnes vocales provinciæ saltem sint quadraginta.
2. Provincia habere debet territorium a territorio aliarum provinciarum distinctum.